Arystoteles, słynny uczeń Platona, miał nieco inne poglądy niż jego wielki nauczyciel. Arystoteles uważał, że ciało ma tajemnicze zdolności psychiczne, które przypisywał istnieniu duszy w człowieku. Przez duszę rozumiał żywotną energię obecną we wszystkich żywych istotach. Najbardziej podstawowa forma duszy, dusza roślinna, powoduje odżywianie się, wzrost i rozmnażanie się organizmów żywych. Dusza zwierzęca (zmysłowa) zdolna jest do emocji, doznań zmysłowych i jest siedliskiem pamięci. I wreszcie dusza rozumna myśli, osądza i poznaje. To właśnie umysł. A zatem Arystoteles, w przeciwieństwie do Platona, uważał, że zmysły oraz umysł mają wspólne ogniwo w duszy człowieka. Ale Platon i Arystoteles zgadzali się co do jednej, podstawowej rzeczy: dostrzegali niewiarygodną moc umysłu.
Minęło niemal dwa tysiące lat od śmierci Arystotelesa, zanim kolejny wielki filozof postanowił znaleźć odpowiedź na pytanie o istotę umysłu. Był nim Karte-zjusz, niewątpliwie największy spośród francuskich filozofów.