Prawdziwy brak snu, występujący wówczas, gdy człowiek jest go pozbawiony więcej niż jedną noc, wpływa na cały organizm, osłabiając liczne funkcje ciała. Po trzech bezsennych nocach przeciętny człowiek skarży się na drganie powiek i zaczyna widzieć podwójnie. Nie potrafi liczyć powyżej 15, nie może się no niczym skoncentrować dłużej niż kilka minut i zaczyna tracić poczucie równowagi. Odczuwa zawroty głowy i często słyszy w uszach dudnienie. W niektórych przypadkach, jeśli okres pozbawienia snu się przedłuża, występują objawy paranoi.
W 1959 roku pewien dyskdżokej z Nowego Jorku, Peter Tripp, postanowił nie spać przez dwieście godzin, by zebrać pieniądze na nowy sprzęt muzyczny. Na początku tego maratonu był dobrej myśli i nadawał swą codzienną audycję ze szklanej kabiny na Times Sąuare. Ale pod koniec tego dwustugodzinnego okresu czuwania jego mowa zaczęła być niewyraźna i niespójna i niebawem jego zachowanie stało się w sposób oczywisty paranoidalne.
Takie psychotyczne tendencje pojawiały się w godzinach nocnych, kiedy to Tripp był przekonany, że jacyś nie znani wrogowie próbują mu dodać narkotyków do jedzenia, by zmusić go do zaśnięcia. Tej manii prześladowczej towarzyszyły co jakiś czas halucynacje słuchowe.
Kiedy Tripp ukończył swój dwustugodzinny maraton, wkrótce potem wyleczył się ze swej paranoi. Jedynym lekarstwem, jakiego potrzebował, była zdrowa dawka snu.