Podczas gdy behawioryści i psycholodzy Gestalt interesowali się pracami dotyczącymi świadomości, w Wiedniu Freud aktywnie zaangażował się w badania nad „głęboką nieświadomością”. Po uzyskaniu stopnia doktora, w 1885 roku, wyjechał na pewien czas do Paryża, by tam studiować hipnozę pod okiem słynnego nauczyciela i neurologa, Jean-Marie Charcota. Zgłębiając metody stosowane przez Charcota, Freud przede wszystkim zwracał uwagę na to, w jaki sposób Francuz wykorzystuje hipnozę przy leczeniu histerii.
Kiedy powrócił do Wiednia, zaczął poważnie rozwijać swoją teorię dotyczącą nieświadomego umysłu. Po krótkiej i bezowocnej próbie współpracy z Josefem Breuerem, kolegą lekarzem, postanowił sam zbadać zasadność swojego przekonania, że to raczej emocje i podświadome motywy są głównym motorem naszego życia, a nie inteligencja. Poglądem tym, jak również tezą, że seksualność okresu niemowlęctwa odgrywa ważną rolę w dalszym rozwoju osobowości człowieka, zraził do siebie bardzo wielu kolegów, którzy uważali, że człowiek jest przede wszystkim istotą rozumną. Przez pewien czas Freud czuł, że środowisko naukowe eliminuje go ze swego kręgu, lecz |ego wiara w słuszność własnych teorii nigdy się nic zachwiała, aż w końcu świat musiał uznać Jego ważny wkład w dziedzinę psychologii.