Za czasów Freuda marzenia senne uważano za „strażników snu”. Sądzono, że człowiek śni po to, aby się nie obudzić. Gdy tylko w pobliżu osoby śpiącej występują jakieś zakłócenia, jej mózg wytwarza senne obrazy, by powstrzymać ją przed przebudzeniem.
Sam Freud był przekonany, że marzenia senne są jakby płaszczem, narzuconym na zgiełk i zewnętrzne odgłosy, któiy ma osłaniać sen osoby śniącej.
Teoria ta przetrwała wiele lat, nawet po odkryciu snu REM. Kapiący zawór, wycie syreny lub dzwonek budzika, potrzeba oddania moczu lub pełny żołądek uważano za głównych sprawców sennych wizji, nawet na początku fazy REM.
Lecz w końcu koncepcję tę odrzucono, gdyż eksperymenty przeprowadzane w laboratoriach dowiodły, że okresy REM, a więc również senne wizje, są rezultatem procesu biochemicznego, który jest ze swej natury całodobowy (cykliczny) i nie powodują go zewnętrzne wpływy.
Wizja senna może zawrzeć w swym wątku jakiś zakłócający bodziec, ale nie może być przez ten bodziec zapoczątkowana. Innymi słowy, marzenia senne nie są nagłymi przejawami, lecz są one bardzo dobrze zaplanowane.