Kiedy zmieniamy swoje przyzwyczajenia dotyczące snu, rezygnując z kilku godzin nocnego wypoczynku, nasze ciało reaguje zmęczeniem, nerwowością lub poirytowaniem. Uczeni twierdzą, że jest to wynikiem „przesunięcia fazowego” w rytmie całodobowym.
Zmiana strefy czasowej jest typowym przykładem takiego przesunięcia. Jeśli lecimy z Kalifornii do Nowego Jorku, możemy mieć pierwszej nocy kłopoty z zaśnięciem, gdyż nasze ciało nadal funkcjonuje w strefie czasowej obowiązującej nad Pacyfikiem, gdzie jest o trzy godziny wcześniej niż w strefie czasu wschodniego, obowiązującej w Nowym Jorku. I nawet jeśli będziemy spać pełne osiem godzin, to i tak trudno nam będzie się obudzić nazajutrz o ósmej rano, ponieważ nasz wewnętrzny zegar powie ciału, że jest dopiero piąta.
Po kilku dniach pobytu w Nowym Jorku nasze ciało przystosuje się zmiany czasu. Po powrocie na Zachodnie Wybrzeże znajdziemy się o w strefie czasu Pacyfiku, tj. o trzy godziny wcześniej w stosunku do czasu wschodniego, i znowu będziemy potrzebować kilku dni na przystosowanie się do tej zmiany. „Przesunięcie fazowe” nie znaczy więc, że straciliśmy sen, ale że „czas ciała” jest wcześniejszy lub późniejszy w stosunku do „czasu zegarowego”.